donderdag 5 juni 2014

Komt een man in het Westerpark…

Kort geleden bezocht ik het Westerpark waar ik al een tijdje niet meer was geweest, om tot mijn grote schrik te ontdekken dat ze tegen de schuine grashelling bij het waterbassin een roestige stalen constructie hadden geplaatst dat moest doorgaan voor kunstwerk. Een eindje verderop stonden er nog een paar van een wat kleiner formaat, wat robuuster vormgegeven, zodat ze tezamen de bezoekers onvermijdelijk van het rustgevende groen, het water en het weidse uitzicht afleidden richting het ‘statement’ van de kunstenaar.

Ik dacht dat we met de herwaardering van figuratieve (herkenbare en ambachtelijke) kunst wel zo langzamerhand verlost zouden raken van die groteske, onbegrijpelijke en peperdure verschijningen in de openbare ruimte, maar nog niet in Amsterdam. Daar is kennelijk nog genoeg geld beschikbaar voor die ‘linkse hobby’s’, waarvan een culturele elite altijd vond dat we het moesten leren begrijpen.

Hele orkesten worden tegenwoordig wegbezuinigd, bejaarden krijgen niet langer de zorg die ze nodig hebben, het speciaal basisonderwijs wordt afgeknepen, maar er is nog genoeg geld om een nauwkeurig geconstrueerde stapel roest neer te zetten in het mooie park waar ik zomers graag kom om te ontspannen, voor me uit te kijken en lekker te mijmeren in het gezelschap van andere bezoekers, wat vogels en nieuwsgierige eenden.

Ik kan geen ander nut voor het bouwsel bedenken dan het als uitkijktoren te gebruiken, wanneer het park weer eens afgesloten wordt met een ondoorzichtige omheining voor popconcerten waar je een kaartje voor moet kopen. Misschien kan ik boven in het kunstwerk een hangmat bevestigen en zo met wat drinken en chips gratis een stukje cultuur meepakken. Dan heb ik er op mijn eigen manier toch nog betekenis aan gegeven, want dat is geloof ik de bedoeling van moderne kunst.

Sven Snijer