zondag 13 september 2015

Welk PvdA verhaal bedoelt u eigenlijk?


Groen Links voorman Jesse Klaver was bij DWDD afgelopen vrijdag van mening dat wat Diederik Samson en de PvdA momenteel overkomt met de ‘Rottenberg-rel’ iets is wat hij zijn ‘ergste vijand nog niet zou toewensen’. Hij vond het bijzonder sneu dat door al het gedoe om de poppetjes Samson helemaal geen ruimte meer had om het PvdA-verhaal te vertellen, waar het voor een politicus toch om gaat. Heel vriendelijk natuurlijk, om dat te zeggen over een aangeslagen collega die duidelijk over de politieke houdbaarheidsdatum heen is, maar welk verhaal bedoelt Klaver eigenlijk? Met wat voor PvdA-verhaal zou Samson zich in 2015 moeten profileren dat niet geheel of gedeeltelijk uit de koker van de VVD komt?

De zorg ‘betaalbaar’ houden

De ideologie van de arbeiderspartij is in het huidige tijdsgewricht het SP-verhaal geworden (en zelfs een PVV-verhaal in sociaal opzicht), want waar de PvdA voor staat begrijpt niemand meer. Als marionet van de VVD heeft de Partij van de Arbeid alle vieze klusjes uitgevoerd voor de liberale coalitiegenoot en braaf aan het gewone volk uitgelegd waarom er zoveel bezuinigd moest worden en waarom er een hele stelselwijziging nodig was om het allemaal betaalbaar te houden. En hoe hebben ze dat precies uitgelegd? Nou, dat het allemaal betaalbaar moet blijven dus… Dat is zo’n beetje de hele uitleg… Het is een uitleg die regelrecht van het scherm van de rekenmachine wordt afgelezen en die verder geen enkele sociaal-democratische onderbouwing krijgt, afgezien van het participatiegeleuter en de ‘eigen regie’-propaganda. En het pseudosociale jargon van Sociale Wijkteams en buurtbetrokkenheid om de bezuinigingsslag te verdoven met een vals idee van zelfbeschikking, in een stelsel dat stapsgewijs het recht op goede zorg ondermijnt. Ze weten binnen de partij zelf ook niet zo goed meer wat er sociaal is aan al die wijzigingen, maar de VVD had zo positief  gereageerd op het ‘ontzorgen’ en de ‘Eigen Kracht’ toen ze ermee van start gingen, dat de sociaal-democraten zelf ook dachten dat ze op de goede weg waren. Wat begon als een sociaal plan dat wijkinclusief zou moeten werken (Pedagogische Civil Society), werd een bezuinigingsoperatie waarbij buurparticipatie en eigen netwerk het excuus vormden om mensen hun voorzieningen af te nemen, zoals thuishulp of therapie voor hun autistische kind.

‘Doe-het-zelf-democratie’

De liberalen zijn ondertussen best in hun nopjes met de coalitie, want de Partij van de Arbeid heeft de VVD-plannen goed uitgevoerd, de afgelopen jaren. Zelfs populistische uitspraken als die van Jette Klijnsma over moestuinen voor AOW-ers, welke een VVD-er niet over zijn lippen zou durven krijgen, werden van de linkerzijde vrolijk over het volk uitgestrooid. De PvdA-kiezer is wat traag op gang gekomen in het bewustwordingproces dat de eigen partij intussen tot een onderafdeling van de VVD is getransformeerd, maar uiteindelijk wordt ook door hen het participatiesprookje doorzien. Maar wat heeft het lang geduurd. Het was bij de PvdA-afdeling in de hoofdstad zelfs tot november 2014volstrekt onduidelijk wat de Transitie (Decentralisatie) zou gaan inhouden op lokaal niveau bij de gemeenten, met betrekking tot het recht op zorg. De pas opgestapte PvdA-wethouder Pieter Hilhorst werd toen nog door evaluatiecommissie Van der Aa verweten dat ‘hij (Hilhorst) vindt dat de burger veel meer zelf de regie in handen moet nemen in een doe-het-zelf-democratie. Dat botst op de traditionele PvdA-opvatting dat de overheid een grote rol moet spelen’

Ze waren op dat moment nog van mening dat Hilhorst bezig was geweest zijn eigen ideetjes te promoten in Amsterdam, terwijl het nota bene landelijk beleid was van de PvdA en VVD samen! (2) Zo slecht was de communicatie tussen de landelijke Partij van de Arbeid en de gemeentelijke afdelingen en zo weinig sociaal-democratische identificatie was er vanuit de afdelingen met deze stelselwijziging. Het waren op dat moment nog twee totaal gescheiden werelden, terwijl de Transitie twee maanden later een feit zou worden. Maar staatssecretaris Van Rijn beloofde desondanks een ‘zachte landing’ en kort daarna begon de PGB chaos als voorbode van de ellende die nog zou komen. De Sociale Wijkteams haalden bij de halfjaarlijkse evaluatie zelfs niet bij benadering de gestelde doelen en van preventie van jeugdproblematiek kan daarom ook onmogelijk sprake zijn de komende jaren, terwijl dat voor een belangrijk deel de motivatie was voor de Transitie. 

Stemming onder de kiezers

De PvdA wordt in de peilingen al geruime tijd door de kiezer afgestraft voor haar identiteitsverlies als schoothondje van de VVD en ook gisteren weer werd Van Rijn weggehoond bij een manifestatie van de FNV in het Amsterdamse Westerpark.(1) Het zou eigenlijk geen enkele sociaal-democraat meer hoeven verbazen, maar traditioneel zal de PvdA in dit soort situaties proberen het de kiezer nóg beter uit te leggen, desnoods tot ze geen zetel meer over hebben. Maar wat ze ditmaal moeten uitleggen wordt wel een heel moeilijke kwestie, want het economische argument waar Van Rijn ons mee dood gooit is geen socialistisch standpunt, maar een VVD-verantwoordelijkheid. 

En ook de Sociale Wijkteams zijn niet sociaal, maar bestaan uit sociale controle en betutteling van burgers door een preventie-cordon rond ouders aan te leggen, dat als opgedrongen samenwerking tussen school, huisarts en wijkteam de ouder-schapsintegriteit bedreigt en de burger nog verder debiliseert dan tot op heden al werd gedaan. Geen professionaliteit bij de wijkteams, geen vertrouwen bij de burgers, geen verandering van de oude jeugdzorgmentaliteit, geen echte doorzettingsmacht bij de generalisten, geen soepele verbinding tussen gemeentelijke verantwoordelijkheid en landelijke regelgeving. Kortom, de Transitie was en is een slecht plan dat het droevige alternatief is voor de collectieve rechten waar de Partij van de Arbeid altijd voor stond. Ik ben dus benieuwd wat het PvdA-verhaal voor de komende tijd gaat worden, maar waarschijnlijk zal het een boodschap zijn die het ideologische gat moet maskeren rond de hartstreek, waar als door een open gewaaid raam alle kiezers naar buiten worden geblazen. Als Samson zich per ongeluk verspreekt zal hij zegen:’Beste kiezers, ik hoop dat jullie bij de volgende verkiezingen opnieuw jullie vertrouwen zullen schenken aan ons VVD-beleid. Wij zullen dat vertrouwen niet beschamen.’

Sven Snijer