De
gruwelijke aanslagen gisteren in Parijs waarbij rond de honderdtwintig mensen om het leven zijn
gekomen zijn het zoveelste bewijs dat het gevaar van de islamitische terreur niet enkel van
buiten komt.
Bij deze aanslagen en die op de redactie van Charlie Hebo in januari
2015 en bij verschillende door de Franse inlichtingendienst verijdelde
terreuraanslagen van het afgelopen jaar was er sprake van daders van eigen
bodem. (1) Geradicaliseerde jongeren in Frankrijk spelen een hoofdrol in hun contacten
met Franse Jihadgangers in het Midden Oosten die vanuit Syrië vragen om deze
aanslagen, om hun strijd daar te ondersteunen.
Hoe
lang duurt het nog voordat Europa inziet dat ze niet een groep ‘terroristen’
moet bestrijden -wat ondanks permanente beveiligingsmaatregelen in de hoogste staat
van paraatheid gewoon niet lukt- maar een politiek-religieuze ideologie die
zich permanent keert tegen westerse waarden, het islamisme. Het valt voor veel
mensen moeilijk te begrijpen, maar voor de plegers van deze aanslagen is het
geen daad van agressie om zoveel mensen om het leven te brengen, maar een daad
van zelfverdediging tegen de verderfelijke westerse invloeden die proberen de
zuiverheid van hun geloof aan te tasten. Eens te meer blijkt dat ideeën
gevaarlijker zijn dan wapens, want de voedingsbodem van haat tegen het westen
kan op ieder willekeurig moment voor aanslagen zorgen en daar kan men niet
permanent alert op zijn.
Islamitische Broederschap
Door
de strijd tegen terroristen los te koppelen van de politieke verhoudingen
tussen het Midden Oosten en het Westen en onvoldoende te onderkennen dat het
islamisme op eigen bodem al jaren een zorgvuldig gecultiveerd vijandbeeld van
het westen kan uitdragen dat zijn wortels heeft in de Islamitische
Broederschap, blijft het reageren op aanslagen op het moment dat ze zich voordoen.
En dat zal om de zoveel tijd te laat zijn. De vraag is in hoeverre begrepen
wordt dat het overmatig tolerante beleid in Frankrijk en Groot-Brittannië
richting moslims die openlijk de democratie en westerse waarden afwijzen de
voedingsbodem heeft gecreëerd voor deze aanslagen. Het islamisme is een
wereldomspannende ideologie die niet slechts leunt op een paar geradicaliseerde
cellen in de Europese landen. De actieve jihad van de terroristen is slechts
het topje van de ijsberg waar het gaat om de afwijzing van de westerse
levensstijl en maatschappijmodel. Zowel de gewelddadige als de politieke islamisten
streven een islamitisch staatsmodel na dat westerse seculiere waarden geheel moet
verdringen en er een monolithische opvatting van de islam voor in de plaats
stellen.
Het
is nu al duidelijk dat gewapende strijd tegen terroristen een gebrekkig middel
is om de veiligheid van Europa te verdedigen. Volgens CNN ging de Franse
veiligheidsdienst ervan uit dat er onder de stromen vluchtelingen die naar Europa
komen terroristen van IS zouden zitten, vandaar dat de Franse grenzen nu streng
bewaakt worden. Maar voor een aanslag hebben we helemaal geen vluchtelingen
nodig, want er zijn genoeg mensen met radicale ideeën die in Frankrijk of
Engeland geboren zijn. De moderne communicatiemiddelen maken het voor mensen
met radicale ideeën die daar gevolg aan willen geven bijzonder makkelijk om toe
te slaan.
Scheiding van kerk en staat
In een half jaar tijd kunnen ze van een gewone jongen veranderen
in een actieve jihadist, dus geen enkele veiligheidsdienst kan dat op tijd
voorkomen. Er zullen er altijd een aantal doorheen glippen en de gevolgen van
een enkele aanslag kunnen enorm zijn, zoals ook gisteren weer bleek. Er wordt
al gesteld dat de aanslag op Charlie Hebdo erdoor in de schaduw gesteld is, wat
gezien het dodental misschien waar is, maar niet als we kijken naar de
symboliek van die aanslag. Charlie Hebdo was niet enkel een gruwelijke aanslag
op mensen, maar eveneens een aanslag op het vrije woord, omdat het een kwestie
was of de persvrijheid het zou gaan winnen door Mohammed de volgende dag wél af
te beelden in de kranten en op journaals of dat de angst de doorslag zou geven -vermomd
als ‘respect voor een religie’- en toegegeven zou worden aan een geloofsinhoud
boven de scheiding van kerk en staat.
In
ieder geval kan de linkse kerk bij deze aanslag niet zeggen dat de slachtoffers
het er ook zelf wel een beetje naar gemaakt hebben, zoals bij Charlie Hebdo
gebeurde. Dit keer zijn willekeurige burgers het slachtoffer geworden, naar
aanleiding van Frankrijks’ betrokkenheid bij het bombarderen van IS in Syrië,
maar in bredere zin, gevallen voor de strijd tegen de globalisering van
terrorisme op religieuze gronden. Zolang er geen onderscheid wordt gemaakt
tussen islam en islamisme zal het radicaliseren van islamitische jongeren in
Europa gewoon doorgaan. Het is ten dele een kwestie van de levensomstandigheden
in de banlieue, maar veel belangrijker is de politiek-religieuze
ideologie die jonge mensen vanaf hun vroegste jeugd opzet tegen westerse
waarden en democratische beginselen. Die wortel van het probleem zal met alle
mogelijke middelen moeten worden aangepakt, want met veiligheidsdiensten en
militaire operaties blijft het voorlopig dweilen met de kraan open.
Sven Snijer
