woensdag 20 januari 2016

Het welbekende PvdA excuus



Sinds lange tijd trekt de Partij van de Arbeid uit verkiezingsdebacles de conclusie dat ‘de kiezer de boodschap niet begrepen heeft’, want zelfreflectie is de sociaal-democraten geheel vreemd. Zo konden we bij Buitenhof afgelopen zondag (1) weer getuige zijn van een indrukwekkend staaltje probleemontkenning  door PvdA-partijvoorzitter Hans Spekman, die met de analyse dat het PvdA-VVD kabinet ‘niet aan de verwachtingen had voldaan’ van zijn achterban een eigen uitvoering gaf aan het adagium van de domme kiezer die het maar niet wil snappen.


Hoe moet je een socialist nu toch uitleggen wat socialisme is? Ik waag nog één keer een poging. Socialisme = gelijke rechten voor iedereen. Rechten die collectief zijn geregeld, zodat burgers niet afhankelijk worden van de liefdadigheid van anderen, maar vanuit hun eigen waardigheid als mens over die rechten kunnen beschikken. Rechten die op geen enkele manier voorwaardelijk kunnen worden gesteld door de persoonlijke mening van deze of gene, maar die zijn gegarandeerd waar men in Nederland ook mag wonen. En dat is nu precies wat er met de decentralisatie, waar de PvdA van harte aan heeft meegewerkt, niet meer is gegarandeerd.  In plaats daarvan krijgen we nu zwetsverhalen van staatssecretaris Martin van Rijn (2) en Hans Spekman over de liefde die in de samenleving moet terugkeren. Een kotsverhaal, omdat liefde opgevat als zorgen voor je dierbaren, je naasten, je buren, enz, volkomen los dient te staan van gegarandeerde rechten. Sociaal en betrokken zijn is een eigen keuze en geen overheidsbeleid. Iedereen mag voor zichzelf bepalen hoe sociaal en betrokken hij of zij wil zijn of hoe eenzelvig hij door het leven wil gaan. Daar zijn geen verkiezingsprogramma’s voor, maar psychologen, dominees en mental coaches.


De vernedering om van anderen afhankelijk te worden

De collectieve voorzieningen die in ons land bestaan zijn juist ingevoerd om mensen de vernedering te besparen van anderen afhankelijk te worden die persoonlijke dankbaarheid betuigd moet worden, omdat dit de gelijkwaardigheid van mensen als burgers van deze samenleving in de weg staat. 

Daarom zorgt de kerk niet meer voor de armen, maar de Staat. Daarom zijn de meeste scholen tegenwoordig ook openbaar en niet confessioneel, omdat we willen dat universele waarheden (wetenschappelijke waarheden) de boventoon voeren en geen particuliere overtuigingen van groepjes mensen. Wat moet de gehandicapte in 2016 waarvan alle voorzieningen worden wegbezuinigd met het begrip ‘liefde’ of met zo’n non-term als participatie? Het participeren wordt ze juist onmogelijk gemaakt, want het kabinet zegt dat de burger het lekker zelf mag uitzoeken. Ze mogen nu een rondje doen binnen eigen familiekring (3) om te zien of er mensen zijn die ze ergens naartoe willen brengen, nu o.a. het busjesvervoer is wegbezuinigd. En er zijn vast mensen die dat willen doen, maar die liefde is een mogelijkheid, geen gegeven. En niet iedereen heeft familie die kan inspringen. Zelfs als er hier en daar oplossingen gevonden worden voor wegvallende voorzieningen, dan zijn die nog steeds niet ‘sociaal’ al probeert Spekman dit zichzelf en zijn in de opiniepeilingen wegzinkende partij aan te praten. Dan heet het een soort naastenliefde die in de slipstream van de post-christelijke samenleving ergens nog een echo heeft. Echt sociaal beleid is collectief geregeld en gegarandeerd, geen goodwill. Maar daar denkt dominee Spekman tegenwoordig heel anders over…

Sven Snijer