Vicepremier
Asscher vindt een goede registratie van incidenten tegen moslims nodig, na
dreigbrieven en brandbommen recentelijk tegen moskeeën. (1) De Raad van
Marokkaanse Moskeeën zegt blij te zijn dat het probleem serieus wordt genomen
door de overheid, maar de vraag is of het in werkelijkheid iets zal uithalen
tegen de afkeer die een toenemend aantal mensen in Nederland en Europa voelt
tegen de islam.
In plaats van een morele steunbetuiging te geven zou de overheid er
beter aan doen om werk te maken van het onderwijzen van zowel moslims als
niet-moslims in het verschil tussen de traditionele islam en de politieke islam
(islamisme), want zolang dat onderscheid niet wordt gemaakt, zal het geweld
tegen goedwillende en zogeheten ‘gematigde’ moslims gelijke tred blijven houden
met de groei van het islamisme en jihadisme dat we wereldwijd en dus ook in
Europa kunnen waarnemen, als uiting van het steeds sterker wordende verzet
daartegen bij de autochtone bevolking.
Euro-Islam
Het
schijnt dat de Nederlandse regering als één van de weinige Europese landen open
stond voor het concept van een Euro-islam (in tegenstelling tot een
geïslamiseerd Europa), maar ze doen bijzonder weinig moeite om de bijbehorende
uitleg te geven om dit concept populair te maken. Essentieel is namelijk, om de
Euro-islam, geïntegreerd in westerse waarden als democratie en pluralisme, te
onderscheiden van een antiwesterse infiltratie van onze samenleving door
islamisten, die ofwel via geweld (terreuraanslagen) ofwel via de stembus
(geïnstitutionaliseerd islamisme), zullen proberen een staatsislam op te leggen
aan anderen en op termijn ernaar streven om de democratie af te schaffen en
mensenrechten ondergeschikt te maken aan een gepolitiseerde opvatting van
shari’a-wetgeving. Een Euro-islam die niet goed wordt onderscheiden van het
geïslamiseerde Europa waar velen doodsbenauwd voor zijn, wordt nu door velen
gezien als een voorportaal van de islamisering van ons continent en dat hoeft
het helemaal niet te zijn. Want het jodendom en het christendom doen ook geen
pogingen om van Europa een Joodse of Christelijke theocratie te maken en de
traditionele islam heeft dat oogmerk evenmin.
‘Islamofobie’
als politiek strijdmiddel
De
islamisten van de politieke islam hebben deze bedoeling echter wel, maar hun
verborgen agenda wordt op verschillende manieren aan het daglicht onttrokken. Om
te beginnen hebben islamisten het concept gelanceerd van ‘islamofobie’ ,
waarmee ze iedere vorm van kritiek op de totalitaire ideeën van het islamisme
verwerpen als zijnde kritiek op de islam als geheel en afkomstig van
‘islam-haters’ en rechts-extremisten. De links-liberale politici in Europa
laten zich hierdoor gemakkelijk misleiden en verwarren serieuze inhoudelijke
kritiek op een uitgesproken antiwesterse politieke islam, die in Europa
activistisch bezig is onder moslim-jongeren ‘in de diaspora’ (de parallelle
samenlevingen van moslimenclaves in de voorsteden in Europa) als onterechte
angst voor een andere ‘cultuur’ en dus als een bedreiging voor hun zo
geliefkoosde beeld van het multiculturele ideaal. Ze zien echter niet dat het
islamisme nooit een bijdrage kan leveren aan de multiculturele samenleving,
omdat ze een monocultuur is, een extreme geloofsbeleving die andere opvattingen
en cultuuruitingen uitsluit. Niet alleen niet-moslims worden door hen uitgesloten,
maar ook (en vooral) de liberale en hervormingsgezinde moslims, want zij zijn
de eersten die voor ‘ongelovige’(kufr)
of ‘islamofoob’ worden uitgemaakt.
Nizam Islami en
de Shari’a-staat
Het
onvermogen van de Europese regeringsleiders om de traditionele islam te
onderscheiden van het islamisme (ook president Obama gaat dit onderscheid op
alle mogelijke manieren uit de weg, omdat hij goede contacten heeft met de in
zijn ogen ‘gematigde’ Moslimbroederschap) leidt ertoe dat moslims met radicale
antiwesterse ideeën zich vrijelijk kunnen manifesteren in onze samenleving,
omdat ze zich enkel hoeven te vermommen als ‘niet-gewelddadig’ en ‘democratisch
gezind’, terwijl ze een verborgen agenda blijven koesteren voor de islamisering
van Europa. Want ook voor de gematigde islamisten is het democratisch proces
niet meer dan een instrumentele methode om het werkelijke doel te realiseren
van het afschaffen van de huidige wereldorde gebaseerd op soevereine staten
(Vrede van West-Falen 1648), om er te zijner tijd de islamitische wereldorde (nizam Islami) voor in de plaats te
stellen. Dit streven heeft niets te maken met democratie of het onderschrijven
van democratische beginselen van pluralisme en machtsdeling, en het heeft zelfs
niets te maken met multiculturalisme, want de enige cultuur die deze stroming
zal tolereren als haar aantallen maar voldoende toenemen, is de monocultuur van
een shari’a-staat, waarbij de religieuze wetgeving anders dan in het verleden
niet als civiel recht zal opereren, maar van bovenaf door de staat wordt
opgelegd. Dit betekent anders dan in de islamitische traditie, niet langer
meerdere interpretaties en verschillende uitspraken in particuliere gevallen,
maar een apriori islamitische wetgeving die universeel geldend is en maar voor
één uitleg vatbaar.
De
‘dubbelspraak’ van de islamisten
Deze
onafscheidelijke eenheid van Kerk en Staat (din
wa dawla) is het kenmerk van alle islamisten wereldwijd. Ondanks het
gematigde voorkomen van het door links-liberale politici omarmde
geïnstitutionaliseerde islamisme, blijft dit ideologische verschil met de westerse
opvatting van scheiding van Kerk en Staat -dat een essentieel onderdeel is van
onze identiteit en een waarborg voor onze vrijheid- een onoverkomelijk obstakel
om met de politieke islam in zee te gaan. Maar helaas gebeurt dat op
verschillende niveaus, van de samenwerking door de Amerikaanse overheid met
islamistische groeperingen bij het opzetten van een democratisch systeem in
Irak (bij gebrek aan een goed georganiseerde liberale oppositie) tot en met het
uitnodigen van moslimpredikers met wortels in de politieke islam op westerse
universiteiten, zoals Tariq Ramadan. De liberale moslimfilosoof Bassam Tibi
heeft in navolging van andere kritische analisten van de politieke islam de
beschuldiging geuit dat de gematigde islamisten die zich voor westers publiek
uitspreken als voorstanders van de democratische rechtsstaat, in werkelijkheid
met ‘dubbelspraak’ bezig zijn, omdat ze aan Arabische toehoorders in het Midden
Oosten een heel ander verhaal vertellen. ‘Helaas’, aldus Tibi, ‘geloven
westerse journalisten en politici de islamisten op hun woord en nemen ze niet
de moeite om hun geschriften in het Arabisch te lezen.’ (2) Want de islamisten
zijn meestal bezig met ‘lippendienst’ te bewijzen aan de democratie die voor
hen slechts een middel is tot het doel van een Islamitische wereldrevolutie,
zoals die in de jaren vijftig werd omschreven door de ideoloog van de
Islamitische Broederschap, Seyyed Qutb.
De meeste
moslims zijn gematigd
Om
terug te komen op het geweld tegen moskeeën, kan gesteld worden dat gelukkig de
meeste moslims in Europa behoren tot de traditionele islam en dat de meeste
moskeeën daarom ook geen broeinesten zijn waar haat tegen het westen wordt
gepredikt, al moet daar wel een kanttekening bij worden gezet. Al zijn de
meeste moslims in het westen dan niet behorend tot de politieke islam en hebben
ze geen ‘agenda’ voor de islamisering van Europa, ze hebben vaak wel de
traditionele opvatting dat de islam het ‘beste’ geloof is, zoals Andries Knevel
en Henk Binnendijk van de EO ook denken dat alleen het christendom het heil zal
brengen op aarde. Het culturele verschil tussen het jodendom en het christendom
aan de ene kant en de islam aan de andere kant, zit in de marginalisering van
de waarheidsclaim. In het westen zullen de meeste christenen hun best doen om
zich aan te passen aan een seculiere samenleving en heeft hun geloof in hoge
mate een persoonlijke betekenis.
Het geloof is in onze cultuur onttroond door
de wetenschap (kritisch Bijbelonderzoek), wat geloofswaarheden van hun
mythische status heeft beroofd, om een humanistische of spirituele kern over te
houden (niet bij de ‘Evangelischen’, maar wel bij de hoofdstroom in het christendom). De islam daarentegen heeft tot op de dag van vandaag het karakter behouden van
onbetwijfelbare waarheid, omdat de opmars van de wetenschap in het christelijke
Europa plaats vond waar zij op rationele grond strijd leverde met de Kerk om de
dominante positie in de samenleving. Ik maak er regelmatig bezwaar tegen als
Europeanen teveel de nadruk leggen op hun ‘joods-christelijke wortels’, omdat
wij in de eerste plaats een wetenschappelijke samenleving zijn, met
humanistische waarden en geen geloofsgemeenschap. Zonder de moderne wetenschap
was het christendom voor de gemiddelde Nederlander nog steeds het ‘ware geloof’
geweest, maar nu is zij slechts één van de vele geloven. En bovendien is de
geloofsuitoefening een recht en niet langer een plicht, waar niet van mag
worden afgeweken op straffe van beschuldiging van ketterij of goddeloosheid.
Het taboe op
geloofskritiek
De
islam heeft dit proces van ontmythologisering van geloofswaarheden nooit
meegemaakt, want de moderne wetenschap werd uit het westen geïmporteerd als een
‘product’ en niet als een
levensbeschouwing (atheïsme-materialisme). Het gevolg daarvan is, dat er in
veel Arabische landen wel zeer hoogwaardige technologie wordt aangetroffen,
maar dat een archaïsch geloof op geen enkele manier aan wetenschappelijke
onderzoeks-methoden mag worden blootgesteld. Kritiek op de profeet of op de
Koran is in de islam ondenkbaar, terwijl kritiek op de bijbel, op de Kerk, op
het mythologische en historische beeld van Jezus als wijsheidsleraar of als Zoon
van God, in het westen juist de emancipatie heeft gebracht en de vrijheid van
meningsuiting.
Want vrijheid van meningsuiting stelt niets voor zolang er nog
taboe-onderwerpen bestaan, helemaal als het taboe een onderwerp betreft
(religie) waar de samenleving zo van doortrokken is, tot in elk detail van het
dagelijks leven. Maar dit taboe op geloofskritiek in de islam, mag niet worden
verward met het absolutistische en totalitaire gelijk van de politieke islam,
die ook de ‘culturele moslims’ beschouwt als ‘ongelovigen’. De scheiding tussen
islam en islamisme wordt niet gemaakt, omdat de politieke elite in het westen
meent dat kritiek op de islam naar inhoud, gelijk staat aan geen respect hebben
voor een cultuur, maar dat is totale onzin. Als de paus zich uitspreekt tegen
abortus of anticonceptie, dan zal menig links politicus daar tegenin gaan en
vinden dat het katholicisme een ouderwets standpunt vertegenwoordigt, dat
bovendien kwalijke gevolgen heeft voor Afrikaanse landen waar grote armoede
heerst. Daar bemoeien ze zich wel met de inhoud van geloof, omdat het een
geloof betreft dat er ondertussen wel aan gewend is om door seculiere stemmen
te worden tegengesproken. Met de islam gebeurde dat tot nog toe niet, vanwege
een vals cultureel respect en nog steeds wil het bij velen maar niet
doordringen dat ze daarmee juist de integratie van de islam in het westen
tegenwerken.
Voor moslims bestaat
altijd een excuus
Want
integratie betekent dat je dezelfde behandeling krijgt als je gelijken (de
andere religies hier gevestigd), maar te vaak hebben we gezien dat er met twee
maten wordt gemeten. Met de islam is door de jaren heen zéér voorzichtig om
gesprongen door politieke correctheid van bestuurders die als de dood waren om van
racisme of islamofobie te worden beschuldigd. Iedere keer als er zich kwalijke
zaken aandienden die een signaal vormden dat de democratie of de mensenrechten
in het geding waren onder islamitische invloeden, keek men de andere kant op of
probeerde het probleem te bagatelliseren. Een islamitische demonstratie met
IS-vlaggen in Den Haag werd bijvoorbeeld toegestaan, of het roepen van leuzen
als ‘Dood aan Israël’ of ‘Hamas, joden aan het gas’, maar bij een demonstratie
van Pegida recentelijk werd iemand gearresteerd omdat hij een varkensmutsje op
zijn hoofd droeg, want dit zou de islam kunnen ‘provoceren’ waar het varken als
een onrein dier wordt beschouwd.
Een schrijnend voorbeeld van deze dubbele
moraal komt naar voren in het boek van Bassam Tibi ‘Islamism and Islam’, als hij verhaalt over het Duitsland van
oktober 2000 waar in de steden Essen en Dusseldörf enkele synagogen werden
ontheiligd, waarvan iedereen dacht dat neo-nazi’s er achter zaten. De Duitse
bondskanselier Gerhard Schröder reageerde furieus en riep op tot een ‘opstand
der fatsoenlijke mensen’, totdat later bleek dat de schuldigen Arabische
moslim-immigranten waren. Toen verdween de verontwaardiging als bij toverslag
en werd het hele gebeuren afgedaan als een politieke uiting van grieven over de
Palestina-kwestie. (3) Vergelijkbare voorbeelden zijn legio in alle Europese
landen waar de politieke correctheid elke kritiek op de islam (traditionele,
zowel als politieke) smoort in een lofzang op het multiculturalisme. En waar te
pas en te onpas vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog worden gemaakt om
islamcritici te demoniseren, waarbij de islamisten zich genoeglijk in de handen
wrijven, omdat dit precies is waar ze op uit zijn.
Twee gezichten
van de politieke islam
Door
deze houding is de mening van veel Europeanen langzamerhand veranderd van een ‘gewone’
rechtse mening in een rechts-extremistische mening en wordt de islam niet
langer gezien als een religie naast andere religies, maar als een regelrecht
gevaar voor de democratie en de persoonlijke vrijheid. Het geweld tegen
moskeeën is daarom in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van Europese
regeringen, die zelf nog niet in staat zijn om te begrijpen dat het onderscheid
tussen verschillende soorten moslims niet moet worden gemaakt op grond van het
criterium ‘gewelddadig’ of ‘gematigd’, maar op grond van het onderscheid tussen
de traditionele (brede en diverse) islam en de politieke islam. De politieke
islam kent twee gezichten, de militante groeperingen die geweld gebruiken om
hun doel te bereiken en het geïnstitutionaliseerde islamisme, die het
democratisch systeem lijkt te omarmen, maar haar wanneer het doel van een Islamitische
Staat eenmaal is bereikt, weer af zal stoten. Beiden zijn, hoewel zich
verschillend manifesterend, even gevaarlijk in denkbeelden en uiteindelijke
doelstellingen. Het is vooral de taak van de overheid om deze verschillen te
benoemen, om daar zowel de hoofdstroom van traditionele moslims, alsook de
Nederlanders die zich zorgen maken over de rechtsstaat mee van dienst te zijn.
Het is zinloos om plannen te ontwikkelen om te voorkomen dat moslimjongen die
hier geboren zijn zullen radicaliseren, als niet eens begrepen wordt wat de
criteria zijn waarop het onderscheid moet worden gemaakt tussen ‘radicale’ en ‘gematigde’ (culturele) moslims.
Antisemitisme in
het hart van de politieke islam
Een
ander belangrijk onderscheid tussen de islam en de politieke islam is het
virulente antisemitisme dat de kern uitmaakt van het islamisme, dat geheel en
al draait om het samenzweringsidee dat er een wereldwijd joods complot gaande
is (vanaf de begintijd 1400 jaar geleden) om de islam te vernietigen, met
behulp van de ‘kruisvaarders’ (christenen, het Westen) en ‘geheime
organisaties’ (vrijmetselaars). Door toedoen van de Islamitische Broederschap
woekeren dit soort samenzweringsideeën in de gehele islamitische wereld, maar
vooral in het Midden Oosten en via financiële bijdragen van de Golfstaten wordt
deze ten hemel schreiende en gevaarlijke onzin ook verspreid via Europese
Koranscholen en geradicaliseerde moskeeën. Overal waar we dit antisemitisme in
Europa tegenkomen bij moslimjongeren, hebben we onomstotelijk te maken met de
invloed van het islamisme (en de erfenis van het pan-Arabisch nationalisme),
want de middeleeuwse islam stond relatief positief tegenover het jodendom. Er
waren genoeg moslimvorsten met een joodse lijfarts en er was in het Arabisch
Spanje een levendige uitwisseling van kennis tussen christelijke, joodse en moslimgeleerden. Zelfs vandaag de
dag is Marokko (dat daar in de buurt ligt) één van de weinige islamitische
landen waar men nog openlijk erkent veel te danken te hebben aan de joodse
tradities in dat land. In het Ottomaanse Rijk van de zestiende eeuw bloeiden de
joodse Torah-scholen van Bulgarije tot in het huidige Palestina.
Modern
antisemitisme, heeft anders dan veel islamcritici denken niets te maken met de
‘bronteksten’ (Koran, hadith, Sira) die enkel door de islamisten worden
aangegrepen om er hun politieke agenda van wereldheerschappij mee te
legitimeren. In hun complot-denken hebben de joden namelijk een centrale
plaats, vandaar dat zij de vroegere botsingen van de profeet Mohammed met de
joodse stammen in Arabië graag uitvergroten. Het is dus niet zo dat deze
anti-joodse teksten niet zouden bestaan, of geen religieuze status zouden
hebben, maar ze hebben door de eeuwen heen niet die functie vervuld die ze voor
de huidige politieke islam hebben; het totaal demoniseren van de ‘Jood’
(waarvan de werkelijke wortel gevonden moet worden in het gefabriceerde
geschrift dat islamisten van het westen hebben geadopteerd, de ‘Protocols of the Elders of Zion’). Dit
is heel belangrijk om te weten, om uit de misvatting te geraken dat Jodenhaat
onder moslims vooral met de Palestina-kwestie te maken zou hebben.
Drie soorten ‘weigeraars’
Volgens
Bassam Tibi zijn er drie groepen mensen die het onderscheid tussen islam en
islamisme niet willen maken: de islamisten, die zichzelf beschouwen als de
enige ware en authentieke moslims (terwijl ze allerlei moderniteiten aan hun
leer hebben toegevoegd), de politiekcorrecte politici en media die met de naïeve
opvatting leven dat het islamisme een ‘religieuze wederopleving’ betekent en
dat deze zich zal aanpassen aan ons democratische en pluralistische systeem, en
de hardcore-islamcritici die de gehele islam als een gevaarlijke ziekte
beschouwen die al veertienhonderd jaar dood en verderf zaait. Deze drie groepen
vinden we eigenlijk op elk maatschappelijk niveau, maar de eerste groep vooral
in achterstandswijken van moslimimmigranten, de tweede groep bij journalisten,
bestuurders en academici en de derde groep onder de kiezers van Wilders en Le
Pen. Tussen deze drie groepen bestaat een volkomen spraakverwarring en er is
zelfs niet bij benadering een oplossing te vinden voor dit probleem, zolang
iedereen hardnekkig blijft vasthouden aan een monolithische opvatting van de
islam, of als volkomen superieur, of als een verrijking, of als een groot
gevaar.
Islam en de
democratische rechtsstaat
Ik
weet niet of het onwetendheid is of lafheid dat de overheid vooral docenten wil
opzadelen met de verantwoordelijkheid voor de radicaliserende moslimjongeren in
onze samenleving, maar zonder een scherpe duiding van het werkelijke probleem vanuit
de landelijke overheid zullen alle middelen die worden aangewend op termijn
vruchteloos blijken. Het ergste wat zich op dit moment voltrekt, is dat
westerse overheden denken dat ze de terreur ‘uit naam van de islam’ (maar
gepleegd door ‘terroristen’ of ‘criminelen’) aan het bestrijden zijn met
bombardementen in Syrië en Irak, terwijl ze de geleidelijke politisering van de
islam (ook in het westen) gewoon laten gebeuren. Boerka’s komen niet uit de
hemel vallen en zijn ook geen uiting van een ‘oprechte geloofsovertuiging’. Ze
zijn in de eerste plaats een politiek signaal dat westerse waarden en normen
(en dus ons democratisch systeem) impliciet -en vaak ook expliciet- worden
afgewezen, door mensen die hier wel geboren zijn, maar die zich niet als
Europeaan identificeren.
En ook een teken dat we als westerse samenleving niet
in staat zijn om aan moslims en niet-moslims uit te leggen dat er ook een islam
mogelijk is binnen de grenzen van de democratische rechtsstaat (Euro-islam),
omdat er in de geschiedenis van de islam genoeg voorbeelden te vinden zijn van
het overnemen van niet-islamitische invloeden van andere culturen, waar de
islam in de meeste gevallen alleen maar beter van is geworden. Als de vijanden
van onze democratische rechtsstaat niet worden geïdentificeerd, maar de
politieke islam (en haar gewelddadige exponenten) steevast wordt gekenschetst
als ‘niets met de islam van doen hebbend’ (volgens de ‘islam is vrede’-mantra) dan
zal de aantrekkingskracht van deze beweging op jongeren alleen maar toenemen,
want de bronteksten waar de islamisten mee schermen laten zien dat ze wel
degelijk geworteld zijn in de islam. Alleen verzwijgen islamisten de talloze
moderne onislamitische modificaties die ze hebben aangebracht omwille van hun
staatsislam en hun mondiale ambities.
Despotisme of
islamisme - de Arabische spagaat
Het
probleem van het geweld tegen moskeeën is eigenlijk heel logisch. Als
regeringen in Europa niet in staat zijn om de islam te onderscheiden van het
islamisme, dan maakt de autochtone bevolking dat onderscheid ook niet. Zolang
de Europese regeringen en de Verenigde Staten onder Obama blijven volhouden dat
de islam ‘vrede’ is, blijven burgers die dagelijks de nieuwsberichten volgen
denken dat de islam voornamelijk uit geweld bestaat. Zelfs moslims begrijpen vaak
niet wat er aan de hand is. ‘Vroeger was Ahmed nog gewoon een leuke jongen en
nu loopt hij in Syrië te zwaaien met een kalashnikov...’ Want waarom willen die
jongeren zo graag naar Syrië? Het is ontoereikend om dit enkel in
sociaal-economische termen uit te leggen of het toe te schrijven aan een gebrek
aan sociale acceptatie. De mislukte democratiseringsprocessen in diverse
moslimlanden in de twintigste eeuw, hebben naast een despotisch leiderschap
(vaak door Amerika of Rusland gesteund) geleid tot een streng islamitische
tegenbeweging, die zeer wantrouwend staat tegenover alles wat westers is en dat
zelfs het manische idee heeft ontwikkeld dat een terugkeer naar de ‘ware islam’
op een dag de totale overwinning zal brengen op het ‘goddeloze’ en ‘zedeloze’
westen.
Academische
censuur
De
terroristische aanslagen in Europa zijn slechts voorbodes voor de werkelijke
wereldwijde revolutie, die zal komen als de moslims in het westen voldoende met
hun megalomane ideeën zijn geïnfecteerd. Omdat het westen zo open en tolerant
is, kan dat proces langzaam worden opgebouwd middels de vrije verspreiding van
radicale en antiwesterse ideeën, wat in de landen in het Midden Oosten ten
aanzien van de eigen regering nooit zou worden getolereerd en onmiddellijk tot
gevangenisstraf zou leiden. De machtsovername door islamisten in landen in de
eigen regio (soms via verkiezingen), is dan ook vaak voorbereid in het vrije
Europa en Amerika. De politiek-correcte overheden beschermen hen tegen analisten
die door hebben waar ze werkelijk op uit zijn, want met het woord ‘racisme’ of
‘islamhaat’ werd al menig academicus gevloerd nog voordat hij zijn
wetenschappelijke bevindingen kon publiceren. Wat daarbij niet meewerkt, is het
feit dat er ook veel islamcritici zijn die de islam als geheel wegzetten als
‘gewelddadige ideologie’ (en géén religie), daarbij niet alleen blijk gevend
van een gebrek aan historische en theologische kennis, maar doelbewust vanuit
de eigen nationalistische politieke agenda opererend, de kloof tussen burgers
in deze samenleving vergrotend. Ze hebben echter gelijk als ze de islam in haar
moderne gepolitiseerde verschijning een gewelddadige ideologie noemen,
vergelijkbaar met het nazisme, want daar is het antisemitisme in de hedendaagse
islam ook van afgeleid.
De ‘Oorlog der ideeën’
Het
is niet slechts een gelijkenis, er is zelfs een causaal verband. Alleen de
‘tekstzuigers’ onder de islamcritici proberen dit nieuwe, uit Europa
geïmporteerde antisemitisme in de islam, te verbinden met de judeofobie (de dhimmi-status van joden
en christenen in de traditionele islam). Ze wandelen daarbij braaf in het spoor
dat de islamisten voor ze hebben getrokken en lopen in de val van de ‘Clash of Civilizations’
(Huntington), door islamisten zelf ‘Oorlog der ideeën’ genoemd, die het westen
en de islam tegenover elkaar zet als onverenigbare grootheden. Een uitputtende
en ook een nodeloze strijd, omdat het gevaar van de islam waar we nu mee te
maken hebben geheel los staat van de tijd van de Arabische expansie of de tijd
van de kruistochten. Het is geen toeval dat juist de islamisten zo graag die
kruisvaarders-rethoriek gebruiken. Dit doen ze om te verhullen dat aansluiting
van de islam op de westerse samenleving veel gemakkelijker is dan de cultureel-theologische
verschillen doen vermoeden. Wat we van moslims in Europa moeten vragen is dat
ze de democratie en haar beginselen serieus nemen, dat ze de Holocaust als
historisch feit aanvaarden en dat ze de noodzaak inzien van de scheiding van
Kerk en Staat om vrijheid en gelijkwaardigheid mogelijk te maken voor iedereen.
Complottheorieën
en magisch denken
Het
is zeer zorgelijk dat een deel van de hier woonachtige -en vaak ook geboren-
moslims zelf aangeeft dat de islam en democratie niet te verenigen zijn (4),
dat de waarden van de islam hoger staan dan de universele rechten van de mens,
of zelfs dat de aanslagen als die van 11 sept 2001 in New York of de aanslag
op de redactie van Charlie Hebdo ‘in scene gezet’ zijn of veroorzaakt door een
‘joods complot’. In augustus 2014 beweerde Yasmina Haifi, een medewerkster van het
Nationaal Cyber Security Center op twitter dat de Islamitische Staat (ISIS)
niets met de islam te maken had, maar dat het een complot was van zionisten om
‘bewust de islam zwart te maken’. (5) Het ging niet zomaar over een ambtenaar,
maar iemand die in haar werk rechtstreeks betrekking had op het werk van de
Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid. Ondanks haar
verantwoordelijke functie had zij dit soort wijsheden van het internet geplukt,
zonder de geloofwaardigheid van de bronnen te checken. Dit soort complotdenken,
waar ook veel gewone moslims erg gevoelig voor zijn, is vaak een vermenging van
twee invloeden; het idee dat gepropageerd wordt door de islamisten van de
‘belegerde islam’ die wereldwijd wordt bedreigd door een joodse samenzwering in
samenwerking met westerse handlangers en een mythisch-magisch geloof in gebeurtenissen
‘achter de schermen’ die elke normale logica en gezond verstand tarten, dat zo kenmerkend
is voor culturen waarin religieuze geloofswaarheden sterker zijn dan wetenschappelijke
theorieën en psychologische zelfkennis.
Islamitische
ethiek
Een
tussenvariant van het samenzweringsdenken en het magisch-mythologische denken
wordt geboden door Shaykh Hasan Ali, die tweemaal een lezing mocht verzorgen
aan de universiteit van Leeds. Hij gaf tijdens een speech over de Illuminati en
vrijmetselaars aan zijn gehoor de geruststelling dat ze zich niet zo moesten
laten meeslepen in dit soort verhalen, niet omdat ze niet waar zijn, maar omdat Allah in zijn almacht al lang weet
had van hun snode plannen, zodat ze zich als vrome moslims geen enkele zorg
hoefden te maken over de goede afloop. (6) Zover gaat dus de naïeve
welwillendheid van het westen naar andere culturen, dat we niet langer kritisch
durven te ontleden wat zo iemand nu eigenlijk zegt. Dit is de voornaamste reden
om de islam niet enkel als een cultuur te zien, maar ook als een drager van
ideologische inhouden die op gespannen voet kunnen staan met onze eigen normen
en waarden, en op dieper niveau met het seculiere karakter van onze samenleving
zelf. Moslims met een normale inbreng van islamitische ethiek in de politieke
arena, via de weg van een meerpartijenstelsel dat pluralisme en machtsdeling
als grondvoorwaarden heeft, zijn geen gevaar voor de democratie, net zo min als
het CDA dat is of het Duitse CDU. Maar moslims die er blijk van geven dat ze
liever een samenleving zouden willen waarin de seculiere waarden worden
vervangen door islamitische, omdat ze niet geloven in ‘door mensen gemaakte
wetten’ die zijn al in een proces van islamisering en politisering van hun
geloof.
‘Identiteitspolitiek’
van islamisten
Voor
een aantal van hen zal dat ongemerkt gaan, omdat het uitblijven van
geloofskritiek in de wereld van de islam de meerwaarde van deze religie
automatisch veronderstelt, dus is dit soort denken niet direct een bedreiging
voor het seculiere karakter van de westerse landen. Wat wel een echte
bedreiging vormt is dat de politieke islam op een georganiseerde manier bezig
is de traditionele islam over te nemen via een ‘identiteitspolitiek’, om
moslims in achterstandswijken in Europa te rekruteren en tegen de westerse
samenleving op te zetten (die ze juist alle vrijheden biedt die ze in
islamitische landen niet hebben). Het zou wenselijk zijn als de overheid uit
haar cocon kruipt van ‘respect voor ieder zijn geloof’ en zich gaat realiseren
dat niet iedere geloofsuiting in lijn is met het pluralistische karakter van
onze samenleving en onze politieke orde. Een verbod op het salafisme zal niets
uithalen, omdat je op die manier geen moslims overtuigt van de meerwaarde van
ons politiek bestel tegenover een religieus-politieke ideologie die zal leiden
tot een theocratie, want dat is in Iran ook geen succes gebleken. En we zien
aan de sluipende islamisering van Turkije, waar seculiere rechters worden
vervangen door AKP-gezinde mensen (islamisten) en kritische journalisten door
met Erdogan bevriende rechtbanken worden veroordeeld, wat de gevolgen zijn van
deze politisering van religie.
Politieke en
culturele uitverkoop
We
zullen inhoudelijk moeten uitleggen waarom het westerse model in alle opzichten
de voorkeur geniet en niet er gemakkelijk vanuit gaan dat wanneer we een paar
radicale elementen de kop indrukken, de antiwesterse sentimenten vanzelf zullen
verdwijnen. De westerse regeringen zullen werk moeten maken van het onderscheid
tussen de traditionele en de politieke islam, en wanneer ze dit uit angst om een
geloof te beledigen niet durven, zullen de islamisten vroeg of laat aan het
langste eind trekken. En dat zal een gewelddadige tegenreactie oproepen van de
autochtone bevolking van Europa die deze ontwikkeling niet met lede ogen wil
aanzien, en een steeds extremere stem gaat uitbrengen of met tegenacties komt
die dan vaak weer de verkeerde treffen. De brandbom die recentelijk werd
gegooid naar een Nederlandse moskee werd veroordeeld als een terreurdaad,
terwijl er duidelijk geen bedoeling was om menselijke slachtoffers te maken.
Het was bedreiging en vernieling, maar geen terrorisme. Door de daad zo extreem
te labelen hoopt men naar moslimgemeenschap de boodschap af te geven dat
iedereen gelijk wordt behandeld in dit land, maar we schieten er niets mee op
om de afkeer die mensen hebben van de islam van dezelfde labels te voorzien als
de daden van moslimfundamentalisten die het westen hartgrondig haten. Het is
geen wedstrijd in stupiditeit, maar een botsing tussen verschillende
opvattingen van maatschappijinrichting en de vraag hoeveel waarde wij als
westerlingen hechten aan de scheiding tussen Kerk en Staat. Als verontruste
burgers in het westen niet bij voortduring het gevoel hadden dat onze politieke
leiders een knieval maken voor de (politieke) islam, zou de agressie tegen
moslims nooit in deze mate zijn opgekomen en dan waren de vluchtelingen uit
Syrië ook gewoon welkom geweest. Maar de vrees dat Europa zichzelf politiek en
cultureel in de uitverkoop zal blijven doen, maakt dat het geweld tegen moslims,
net als het groeiend verzet tegen de vluchtelingenstroom voorlopig een extra
zorg is in deze toch al onrustige tijden.
Sven Snijer
(2) Fourest, Caroline (2008). Brother
Tariq: The Doublespeak of Tariq Ramadan. New York: Encounter
Books. p. 262 pages. ISBN 978-1-59403-215-8.
(3)
’Islamism and islam’; Islamism and antisemitism https://www.bol.com/nl/p/islamism-and-islam/1001004011842286/
